بررسی تاثیر بکارگیری الگوی سازگاری روی بر میزان سازگاری بیماران دیابتی نوع دو

پژوهش حاضر به صورت نیمه تجربی، در دو مرحله قبل و بعد و در دو گروه در سال 1388 در بنیاد دیابت پارسیان مشهد انجام گرفت. جهت این پژوهش 60 نفر، به روش غیر تصادفی و در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمون و شاهد اختصاص داده شدند. جمع آوری اطلاعات بوسیله، فرم بررسی و شناخت "روی" و آزمایش هموگلوبین گلیکولیزه بود. رفتارهای ناسازگار و محرک های آنها، در بعد فیزیولوژیک بوسیله فرم بررسی و شناخت "روی" تعیین شد و سپس برنامه مراقبتی جهت دستکاری محرک ها و ایجاد رفتارهای سازگار طراحی و در گروه آزمون به مدت 5/2 ماه اجرا شد. دو گروه از نظر ویژگی های دموگرافیک همسان بودند. داده ها بوسیله نرم افزار 17spss تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: آزمون تی زوجی کاهش معنادار مقدار هموگلوبین گلیکولیزه را در گروه آزمون بعد از مداخله نشان داد (000/0p =). هم چنین آزمون ویلکاکسون کاهش معنادار تعداد رفتارهای ناسازگار را در بعد فیزیولوژیک ، در گروه آزمون بعد از مداخله نشان داد (000/0p =).